قانون پارکینسون در مدیریت زمان
قانون پارکینسون در مدیریت زمان درک جالبی از تفاوت بین مفهوم بهره وری، با “مشغول بودن” به دست می دهد.
غالب مردم گمان می کنند که اگر زمان بیشتری در اختیار داشته باشند به کارهای بیشتری می رسند.
این بدان جهت است که با قانون پارکینسون در مدیریت زمان آشنا نیستند.
برگزاری دوره مدیریت زمان آقای مومن خانی برای هولدینگ پارس حیات
در دوره های مدیریت زمان ما هم بسیاری از مدیران هم می گویند که از کمبود وقت رنج می برند و اگر زمان بیشتری داشتند به کارهای بیشتری می رسیدند.
اگر پای در دل خانم های خانه دار هم بنشینید همین را خواهید شنید که وقت کم است و به کارهای خانه نمی رسند.
به همین ترتیب، دانشجویان هم تصور می کنند که اگر شبانه روز به جای ۲۴ ساعت، ۳۶ یا ۴۸ ساعت بود، بیشتر درس می خواندند، بهتر یاد می گرفتند و نمرات بهتری کسب می کردند.
به هر حال به نظر می رسد اکثریت قریب به اتفاق ساکنان کره زمین یک درد مشترک دارند. این که:
“شبانه روز ۲۴ ساعت است!”
البته این هم قرارداد ماست و ای کاش افرادی که قرن ها پیش آن را به ۲۴ ساعت تقسیم کرده بودند آن را به قطعات بیشتری تقسیم می کردند!.
از دیدگاه افرادی که همواره از کمبود وقت شکایت می کنند، اگر زمان بیشتری در اختیار بود دیگر مشکلی وجود نداشت.
مدیران، کسب و کارها را بدون نقص اداره می کردند، دانشجویان همگی همه دروس را تا به انتها یاد می گرفتند و خانم های خانه دار هم به همه امور خانه می رسیدند.
به علاوه از آن جایی که وقت بیشتری برای تربیت فرزندان وجود داشت بچه های بهتری تربیت می کردیم و دولتمردان و متصدیان هم برای اداره امور مملکت مشکلی نداشتند و خلاصه همه جا گل و بلبل می شد.
قانون پارکینسون در مدیریت زمان چیست؟
ولی واقعیت چیز دیگری است.
واقعیت این است که:
در مقابل دولتمردانی که از کم بودن وقت برای اداره امور مملکت شکایت می کنند، دولتمردان دیگری وجود دارند که از عهده انجام آن به خوبی بر می آیند و بعلاوه به امور خانوادگی و شخصی خود هم می رسند.
در مقابل مدیرانی که از نبودن زمان کافی می نالند، مدیرانی وجود دارند که برای انجام کارهایشان به قدر کفایت وقت دارند.
در مقابل دانشجویانی که برای مطالعه وقت ندارند، همیشه دانشجویانی هستند که نه تنها کتاب های درسی را مطالعه می کنند، بلکه زمان خوبی را به مطالعات جانبی اختصاص می دهند و در کنار همه این موارد، از همان زمان دانشجویی به صورت نیمه وقت کار می کنند.
و در مقابل خانم های خانه داری که به کارهای منزلشان نمی رسند، کدبانوهایی هستند که در کنار کار منزل، به کارهای دیگر مورد علاقه شان هم می پردازند و صد البته که تربیت فرزندان را در اولویت قرار می دهند.
براستی چرا این چنین است؟
آیا چیز متفاوتی در ذات و شخصیت این افراد وجود دارد و دیگران از این نعمت ذاتی بی بهره اند؟
به عبارت دیگر آیا این افراد از موهبتی برخوردارند که در اختیار دیگران قرار داده نشده است؟
پاسخ این سوالات همگی منفی است.
این افراد از توانایی متفاوتی برخوردار نیستند.
فقط اشتباهاتی را در ذهن خود اصلاح کرده و مهارت های مدیریت زمان را قدری در خود توسعه داده اند.
آن ها این مفهوم ساده ولی بزرگ – قانون پارکینسون در مدیریت زمان – را به خوبی آموخته و به آن خو گرفته اند، که:
“کار همیشه خودش را در زمان موجود پهن (منبسط) می کند.”
با این توضیح:
اگر زمان بیشتری داشتید باز هم به کارهایتان نمی رسیدید !!!
مثال های بومی از قانون پارکینسون در مدیریت زمان
معمولا برای توضیح قانون پارکینسون در مدیریت زمان در کارگاه های آموزشی خودم از دو مثال زیر استفاده می کنم:
مثال اول:
به یاد دوران مدرسه بیفتید. معلم در انتهای برخی جلسات به ما می گفت که: “بچه ها هفته آینده در همین روز (مثلا دوشنبه) امتحان فیزیک دارید”.
بچه ها می پذیرفتند و از بین استراتژی های زیر یکی را برای مطالعه انتخاب می کردند:
ولی حالت دومی هم وجود داشت.
گاهی اوقات معلم سر کلاس می آمد و می گفت: “بچه ها فردا امتحان فیزیک داریم. غر می زدیم و می گفتیم مگر می شود که کتاب فیزیک را یک شبه خواند؟”
او هم در پاسخ می گفت: “همینه که هست. فردا امتحان فیزیک دارید.”
می رفتیم و کتاب را می خواندیم و فردا صبح هم امتحان می دادیم و همان نمره ای را می گرفتیم که اگر یک هفته برای آن فرصت داشتیم.
ولی چرا؟
این بار نیز جواب را در قانون پارکینسون در مدیریت زمان خواهید یافت.
واقعیت آنست که فعالیتِ خواندن کتاب فیزیک هشت، نه ساعت وقت می خواهد که در یک شبانه روز در اختیار شما هست.
وقتی برای کاری که به هشت، نه ساعت وقت نیاز دارد، یک هفته زمان می دهید، کار بیشتری انجام نمی گیرد.
تنها این فعالیت خود را در یک هفته پهن می کند!
مثال دوم:
وقتی در کارگاه های آموزشی مدیریت زمان از شرکت کنندگان سوال می کنم که چند نفر از شرکت کنندگان پایان نامه نوشته اند، معمولا تعداد زیادی از شرکت کنندگان دستشان را بالا می کنند.
به همین ترتیب زمانی که در ادامه از ایشان می پرسم برای نوشتن پایان نامه چه اندازه زمان داشته اند، معمولا پاسخ این است که: سه ماه/ شش ماه/ یک سال/ از ابتدای مقطع تحصیلی و . . .
ولی وقتی در انتها از ایشان سوال می کنم که چه وقت پایان نامه را نوشتید، پاسخ در عموم موارد این است: “یک ماه آخر!”
علت چیست؟
باز هم قانون پاکینسون در مدیریت زمان علت رفتار را توضیح می دهد.
فعالیت نوشتن یک پایان نامه معمولا به چیزی در حدود ۲۰۰ ساعت موثر زمان نیاز دارد که شما آن را در یک ماه کاملا در اختیار دارید.
وقتی برای یک کار یک ماهه، یک سال وقت داشته باشید، آن کار خود را در این زمان باز و پهن می کند.
و حالا همین موارد را به کار، مدرسه و خانه سرایت بدهید.
به این ترتیب و با همین آگاهی کوچک- ولی بسیار پر اهمیت- متوجه می شوید، زمانی که همواره حسرتِ نداشتن آن را خورده اید، پیوسته در اختیارتان بوده است.
این همان وقتی است که اگر در اختیار داشتید:
اکنون آن را در اختیار دارید.
سوال این که:
وقتی با یک آگاهی ساده، میتوان چنین حجمی از دستاورد ایجاد نمود، آیا آشنایی بیشتر با این مهارت نرم در یک دوره مدیریت زمان متفاوت در مدرسه مدیریت اَلَست، نقطه آغاز یک تحول بزرگ در زندگی شما نخواهد بود؟
خبر خوب
خوشبختانه در سبد مهارت‌های نرم آقای رضا مومن خانی و مدرسه مدیریت اَلَست، کارگاه آموزشی بسیار متفاوت و موثری برای یادگیری مهارت مدیریت زمان به هر دو صورت حضوری و مجازی تدارک دیده شده است.
دوره های مدیریت زمان مدرسه مدیریت اَلَست توسط شخص آقای مومن خانی، مدیر عامل موسسه آموزش داده می شود.
برنامه این کارگاه آموزشی را از منوی اصلی وب سایت، و یا از طریق همراهی ما در شبکه های لینکداین و اینستاگرام آقای رضا مومن خانی در آدرس های زیر صفحه وب سایت اَلَست در اختیار خواهید داشت.
سوابق تصویری برگزاری دوره های مدیریت زمان در صفحات لینکداین و اینستاگرام آقای مومن خانی را در آدرس های زیر صفحه ملاحظه خواهید کرد.
پیشنهاد ما این است که دوره مدیریت زمان را از سبد مهارت های نرم مدرسه مدیریت اَلَست انتخاب، و آن را به همراه مربی خود تمرین کنید.
امکان برگزاری این کارگاه آموزشی به صورت سفارشی و اختصاصی در محل مورد نظر شرکت‌ها کاملا وجود دارد.
نوشته آقای رضا مومن خانی
مدیر عامل
